Η Ομάδα των 6 Γάλλων
Ο καταστροφικός Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος άφησε την Ευρώπη φτωχή και αποδεκατισμένη.Ο κόσμος είχε ανάγκη από τη μουσική που πάντα είναι ένας σίγουρος τρόπος για να απομακρυνθεί η ψυχή από την οδύνη και την ανασφάλεια. Παρατηρήθηκε λοιπόν μία αποστροφή στο κλίμα των πειραματισμών και μία επιστροφή στις καθιερωμένες φόρμες της εποχής του Μπαρόκ και του Κλασικισμού για να δημιουργήσουν μια αίσθηση οικειότητας και να προσεγγίσουν το ευρύ κοινό. Βέβαια προστέθηκαν κάποιες νέες τονικές αρμονίες. Αυτή η στροφή ονομάστηκε νεοκλασικισμός και υιοθετήθηκε και από μοντερνιστές, όπως οΣτραβίνσκι. Στη Γαλλία, μια ομάδα έξι συνθετών, προσπάθησε να γεφυρώσει το χάσμα με το κοινό όχι μόνο με τη χρήση προρομαντικών ιδιωμάτων, αλλά και με την ενσωμάτωση της τζαζ, της λατινοαμερικάνικης μουσικής ή ακόμη και μουσικής από τα παρισινά καμπαρέ.
Κατ΄ αντιστοιχία λοιπόν, με την «Ομάδα των Πέντε Ρώσων», οι έξι νέοι Γάλλοι συνθέτες επιχείρησαν, ο καθένας μέσα από το προσωπικό μουσικό του ιδίωμα, να γράψουν έργα με ήχο «γαλλικό» και αντιρομαντικό, δηλαδή, όχι έντονα συναισθηματικά και φορτισμένα, αλλά ξεκάθαρα, προσιτά και συγκρατημένα. Ο Φρανσίς Πουλένκ (Francis Poulenc, 1899-1963), ο Άρθουρ Χόνεγκερ (Arthur Honegger, 1892-1955), ο Νταριούς Μιγιώ (Darius Milhaud, 1892-1974), ο Ζωρζ Ωρίκ (Georges Auric, 1899-1983), ο Λουί Ντυρέ (Louis Durey, 1888-1979) και η Ζερμαίν Ταγιεφέρ (Germaine Tailleferre, 1892-1983) συνεργάστηκαν με τον συγγραφέα Ζαν Κοκτώ (Jean Cocteau) και επηρεάστηκαν από τον αντικομφορμιστή συνθέτη Ερίκ Σατί (Eric Satie, 1866-1925), όπως αναφέρθηκε στο προηγούμενο άρθρο, από το έργο του οποίου, το στοιχείο της κωμικότητας αποτελούσε πρότυποκαι μέσα από ένα καλλιτεχνικό μανιφέστο ένωνε τον αντιρομαντισμό με την αισθητική ελαφρότητα. Τους συνέδεε η αγάπη τους για το μιούζικ-χολ, το τσίρκο, την τζαζ, το καμπαρέ, αλλά το ύφος τους μπορεί να διαφέρει σημαντικά, από νεοκλασικό, όπως της Ταγιεφέρ, μέχρι διάφωνο και μοντερνιστικό, όπως του Χόνεγκερ.
Η ομάδα διαλύθηκε γρήγορα έχοντας αφήσει μόνο ένα κοινό έργο, το μπαλέτο “Οι νυμφευμένοι του Πύργου του Άιφελ” (1921), υπό την καθοδήγηση του Κοκτώ. Η μουσική και των έξι είχε ένα κοινό χαρακτηριστικό, μία στεγνή και σατιρική θεώρηση του παρελθόντος.
