Παραδοσιακό τραγούδι της υφαντικής με καταγωγή από τη Ροδοδάφνη Αιγιαλείας. Το κατέγραψε για πρώτη φορά ο Σπ. Περιστέρης το 1928 από την κ.Τρισεύγενη Καρναβά.
Εκείνο τον καιρό οι γυναίκες ύφαιναν την προίκα τους στον αργαλειό. Συνήθως, έστηναν τον αργαλειό κοντά σε παράθυρο. Η υφάντρα έπρεπε να έχει πολύ φως για να βλέπει καλά και να κάνει σωστά την δουλειά της. Παράλληλα, είχε τη δυνατότητα να επικοινωνεί με διάφορα άτομα που θα περνούσαν από εκεί, την ώρα που θα ύφαινε! Η κουβέντα που πολύ συχνά έπιανε απάλυνε τις ατέλειωτες ώρες μοναξιάς της. Πολλές φορές η υφάντρα τραγουδούσε τραγούδια που είχαν σχέση με το περιεχόμενο του αργαλειού. Το τραγούδι της, λόγω του ότι ήταν κοντά στο παραθύρι έφτανε πιο εύκολα στ’ αυτιά των περαστικών, με κύριους αποδέκτες τους νεαρούς, μιας και η υφάντρα πολλές φορές τύχαινενα ήταν υποψήφια για γάμο και συνήθιζε να υφαίνειτα προικιά της.
Σοφία Χαλιάσα
