Jacques Ibert (1890-1962)
«Η μουσική του μπορεί να είναι γιορτινή και ομοφυλόφιλη… λυρική και εμπνευσμένη ή περιγραφική και υποβλητική… συχνά χρωματισμένη με απαλό χιούμορ… όλα τα στοιχεία της μουσικής γλώσσας του, αυτή της αρμονίας, σχετίζονται στενά με την κλασική παράδοση»
Alexandra Laederich
Η βιογράφος του Ibert
Γάλλος συνθέτης
O Ζακ Ιμπέρ γεννιέται στο Παρίσι το 1890. Ο πατέρας του είναι επιχειρηματίας και η μητέρα του ταλαντούχα πιανίστα. Έτσι ο νεαρός Ζακ έχει το απόλυτο ερέθισμα για να ασχοληθεί με τη μουσική, παρ’ όλες τις αντιρρήσεις του πατέρα που τον θέλει στον επιχειρηματικό τομέα. Από τα τέσσερα χρόνια του μελετά βιολί και στη συνέχεια πιάνο. Η αγάπη του για τη μουσική είναι τεράστια: εγκαταλείπει το σχολείο και για να κερδίσει τα προς το ζην, ασχολείται με διδασκαλία, γίνεται συνοδός πιανίστας και πιανίστας κινηματογράφου και αρχίζει να συνθέτει τα πρώτα του τραγούδια. Στα είκοσι χρόνια του αρχίζει τις σπουδές του στο Ωδείο του Παρισιού μελετώντας αρμονία, αντίστιξη, σύνθεση, ενορχήστρωση. Ανάμεσα στους δασκάλους του είναι ο Andre Gedalge. Mε την έναρξη του Α Παγκοσμίου Πολέμου διακόπτει τις σπουδές του και υπηρετεί ως αξιωματικός του ναυτικού. Με το τέλος του πολέμου συνάπτει γάμο με την Rosette Veber που τον στηρίζει σε κάθε του βήμα και συνεχίζει να σπουδάζει στο Ωδείο. Κερδίζει το Βραβείο της Ρώμης κι έτσι έχει την ευκαιρία να συνεχίσει τις μουσικές του σπουδές στη Ρώμη.
Γράφει την πρώτη του όπερα και σιγά σιγά αρχίζουν και οι παρουσιάσεις των έργων του με επιτυχία. Δραστηριοποιείται επίσης ως μαέστρος, αλλά και ως διοικητικός. Το 1937 διορίζεται διευθυντής της Academie de Franceστη Villa Medici της Ρώμης, θέση που θα κρατήσει μέχρι το 1960. Διοικεί με μεράκι και πάθος και αναδεικνύεται ως ένας εξαιρετικός πρεσβευτής του γαλλικού πολιτισμού στην Ιταλία. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου απαγορεύτηκε η μουσική του από τη φιλοναζιστική κυβέρνηση στο Παρίσι και για ένα διάστημα βρίσκεται εξόριστος στην Ελβετία. Αυτή κατάσταση αλλάζει σύντομα και διορίζεται διαχειριστής της Réunion desThéâtres Lyriques Nationaux και έχει υπό την εποπτεία του την Όπερα του Παρισιού και Όπερα Comique. Λίγο καιρό αργότερα η υγεία του φθίνει και αναγκάζεται να συνταξιοδοτηθεί. Πεθαίνει στο Παρίσι το 1962 και είναι θαμμένος στο Κοιμητήριο Passy.
Το συνθετικό του έργο, ανάλαφρο και πνευματώδες, είναι μεγάλο και περιλαμβάνει κωμικές όπερες, μπαλέτα, τραγούδια, μουσική δωματίου και ορχηστρική σε ύφος που θυμίζει Ντεμπισύ και Πουλένκ. Έγραψε επίσης θαυμάσια μουσική για περισσότερες από 12 γαλλικές ταινίες. Το γνωστότερο έργο του είναι το Escales, ένα ώριμα ρομαντικό κομμάτι για μεγάλη ορχήστρα.
