Dmitri Kabalevsky (1904-1987)
Ρώσος συνθέτης και καθηγητής.
Ο Καμπαλέφσκι γεννιέται το 1904 στην Αγία Πετρούπολη από οικογένεια ευγενών. Ο πατέρας του είναι μαθηματικός και τον ενθαρρύνει να σπουδάσει αυτή την επιστήμη. Όμως ο μικρός Δημήτρη έχει αγάπη για τις τέχνες και δηλώνει γοητευμένος Η οικογένεια μετακομίζει στη Μόσχα. Σπουδάζει στο Ακαδημαϊκό Μουσικό Κολλέγιο της Μόσχας από το οποίο αποφοιτά με πολύ καλό βαθμό το 1922. Στη συνέχεια παίρνει μαθήματα από τον Β. Σελιβάνοφ και άμεσα γράφεται στο Ωδείο της Μόσχας για σύνθεση και πιάνο με καθηγητές τους G. Catoire, N. Myaskovsky, Al. Godenweiser. Το ταλέντο του στη σύνθεση δεν αργεί να φανεί κυρίως στις πιανιστικές του συνθέσεις που γίνονται γρήγορα δημοφιλείς. Το 1925 εντάσσεται στο Prokull, μια ομάδα σπουδαστών μουσικής υπό την επίβλεψη του Ωδείου της Μόσχας με στόχο τη γεφύρωση του χάσματος μεταξύ της μοντερνιστικής και της «χρηστικής» ή προπαγανδιστικής τάσης, όπως αυτές εκφράζονταν από τον Σύνδεσμο Σύγχρονης Μουσικής και τον Ρωσικό Σύνδεσμο των Μουσικών του Προλεταριάτου αντίστοιχα. Το 1932 διορίζεται στο Ωδείο της Μόσχας, αποκτώντας άμεσα τη φήμη του εξαιρετικού δασκάλου, ενώ παράλληλα εργάζεται ως κριτικός μουσικής και ως συντάκτης για τις εκδόσεις Muzgiz. Εντάσσεται στο Κομμουνιστικό Κόμμα και τιμάται με Μετάλλιο από τη σοβιετική κυβέρνηση για τις μουσικές του ικανότητες.
Κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου γράφει αρκετά πατριωτικά τραγούδια. Όταν ο πολιτικός Αντρέι Ζντάνοφ δηλώνει την απόφασή του για κατευθύνσεις και αλλαγές στη σοβιετική μουσική, ο Καμπαλέφσκι είναι στον κατάλογοσυνθετών για τη χρήση του φορμαλισμού, αλλά λόγω των διασυνδέσεων του με τους επίσημους κύκλους, το όνομά του αφαιρέθηκε. Μετά τον πόλεμο κάνει πολλές περιοδείες στην Ευρώπηπαίζοντας και παρουσιάζοντας τη δική του μουσική και κερδίζοντας πολλά βραβεία για τη συνολική προσφορά του.
Σε ό,τι αφορά το μουσικός του ύφος, δεν υπήρξε ποτέ τόσο ακραίος όσο κάποιοι σύγχρονοί του, δείχνοντας προτίμηση στη μάλλον συμβατική αρμονία στη διακριτικά χρωματισμένη με αλλοιώσεις και εναλλαγές του μείζονα και ελάσσονα τρόπου. Σε αντίθεση με άλλους συγχρόνους του ασπάστηκε τις ιδέες του σοσιαλιστικού ρεαλισμού δημιουργώντας έργα μεγάλης λαϊκής απήχησης. Η μεγαλύτερη συνεισφορά του στον κόσμο της μουσικής δημιουργίας είναι συνδέσει τα παιδιά με τη μουσική. Ξεκίνησε να γράφει εύκολα κομμάτια που θα επέτρεπαν στα παιδιά να κατακτήσουν τεχνικές δυσκολίες και ταυτόχρονα να αρχίσουν να διαμορφώνουν το γούστο τους. Η μουσική του επικεντρώθηκε στη γεφύρωση του χάσματος μεταξύ των τεχνικών δεξιοτήτων των παιδιών και της αισθητικής των ενηλίκων. Στους πιο αξιόλογους μαθητές του συγκαταλέγεται ο συνθέτης Λέο Σμιτ.
Ο Καμπαλέφκι ήταν ένας παραγωγικός συνθέτης από πολλές απόψεις. Έγραψε συμφωνίες, κοντσέρτα, όπερες, μπαλέτα, έργαμουσικής δωματίου, τραγούδια, μουσική γαι το θέατρο και τον κινηματογράφο, κομμάτια για παιδιά και μερικά κομμάτια για το προλεταριάτο. Η στάση του ως συνθέτης, σε συνδυασμό με την αίσθηση του πολιτικού καθήκοντος που εκφράζεται στο εκπαιδευτικό του έργο, τον έκανε αγαπητό στο σοβιετικό καθεστώς και κέρδισε έναν μακρύ κατάλογο τιμών και βραβείων, συμπεριλαμβάνομένων του Βραβείου Λένιν και του Βραβείου του Ήρωα της Σοσιαλιστικής Εργασίας. Υπήρξε μέλος της Σοβιετικής Επιτροπής για την Προάσπιση της Ειρήνης καθώς και εκπρόσωπος για την Προώθηση της Φιλίας μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και των ξένων χωρών. Σε ό,τι αφορά τη διδασκαλία του, εξελέγη επικεφαλής της Επιτροπής Μουσικής Αισθητικής Αγωγής των Παιδιών το 1962 και επίσης πρόεδρος του Επιστημονικού Συμβουλίου Εκπαιδευτικής Αισθητικής στην Ακαδημία Παιδαγωγικών Επιστημών της ΕΣΣΔ το 1969. Ο Καμπαλέφσκιέλαβε επίσης τον τιμητικό τίτλο της Μουσικής του International Education
Πεθαίνει στη Μόσχα το 1987.
