To trikalaculture.gr έχει την μεγάλη χαρά και τιμή να σας παρουσιάσει την Χορεύτρια-χορογράφο με καταγωγή από τα Τρίκαλα Ναυσικά Πέππα Τριαντάρη, μέσα από την αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στον ιστότοπο μας, με αφορμή τις παραστάσεις “Dead Man’s Switch” την Κυριακή 26 Μαρτίου και “Akinetopsia” την Δευτέρα 27 Μαρτίου στο Μουσείο Τσιτσάνη και ώρα 21:00 . Της ευχόμαστε πάντα επιτυχίες επαγγελματικές και προσωπικές.
Το κατάλαβα στα 15 μου. Όταν διαπίστωσα πόσο μου κόστισε το γεγονός ότι είχα σταματήσει το χορό δύο φορές ως τότε. Εκεί κάπου, όμως, μπερδεύτηκα διότι μεγάλωσα σε οικογένεια καλλιτεχνών, στην κυριολεξία πάνω σε μια σκηνή (ο μπαμπάς μου μουσικός, συνθέτης, πιανίστας, καθηγητής πιάνου, καλλιτεχνικός διευθυντής του δημοτικού ωδείου Καλαμάτας κι η μαμά μου χορεύτρια, χορογράφος και καθηγήτρια χορού, απόφοιτη ΚΣΟΤ κι εκείνη και πλέον αφηγήτρια παραμυθιού) και ως παιδί ήθελα με πάθος να τα κάνω όλα. Επειδή η Καλαμάτα είναι μια πόλη με απίστευτη καλλιτεχνική δραστηριότητα, έκανα θέατρο, έκανα χορό, τραγούδι, ζωγραφική, πιάνο, όλα. Έφτασα στην ηλικία που το άγχος να διαλέξουμε τι θα σπουδάσουμε χτύπησε κόκκινα, που συνειδητοποίησα πόσο μακριά από τα πανεπιστήμια και τους τίτλους επιθυμώ να είμαι κι έτσι αποφεύγοντας το ένα λάθος, υπέπεσα στο άλλο. Αστειεύομαι λίγο, σαρκάζοντας την κατάσταση της τέχνης σε αυτή τη χώρα, αλλά δεν το μετανιώνω. Η μουσική μου άρεσε πάρα πολύ, αλλά δεν μπορώ να κάθομαι σε ένα μέρος «ακούνητη» να μελετάω με τις ώρες, θλίβομαι. Θέατρο μου άρεσε τρομερά, αλλά δε μου ταίριαξαν οι σπουδές (πέρασα στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών τέσσερα χρόνια αφού τελείωσα την ΚΣΟΤ κι έφυγα στις δέκα μέρες). Ζωγράφος ήθελα να γίνω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και, ενδεχομένως, αυτό να θέλω κατά βάθος περισσότερο από όλα, αλλά σκέφτηκα ότι αυτό το κάνω και μεγάλη αν θέλω. Με το τραγούδι έχω τη σχέση που θέλω εγώ να έχω. Ενώ χορός ή τώρα (τότε, δηλαδή) ή ποτέ. Κάπως έτσι.
Το θέμα με τα εφόδια είναι ότι μπορείς να τα πάρεις από οπουδήποτε, αρκεί να θέλεις να τα αντιμετωπίσεις ως τέτοια. Οι σπουδές μου στην Ελλάδα ήταν δύσκολες , σχεδόν εφιαλτικές. Στο εξωτερικό δύσκολες, υπέροχες και μαγευτικές.
Από τις σπουδές μου στην Ελλάδα (οι οποίες είναι σε πολύ λάθος βάση δομημένες μα δεν είναι της παρούσης) βγήκα, όπως οι περισσότεροι της γενιάς μου, με βαθύτατα τραύματα που ακόμα ξεπερνάω. Στις σπουδές μου στο εξωτερικό ξαναβρήκα τη δύναμή μου την προσωπική. Ό,τι κι αν έζησα το έχω αντιμετωπίσει ως εργαλείο (με πολύ κόπο) και όχι ως μοίρα. Αυτό, πιστεύω, είναι το μόνο αντίδοτο στην περιρρέουσα μιζέρια. Θα κλείσω αυτή την απάντηση με μία φράση που αποτελεί μέρος του πρώτου μου βιβλίου που είναι προς έκδοση αυτόν τον καιρό: «Πρέπει να θυμάσαι τους δασκάλους σου, για να θυμάσαι ποιος είσαι. Όχι επειδή οι δάσκαλοι σε σχημάτισαν. Αλλά, επειδή με τον χρόνο που σου έδωσαν ανακάλυψες τον εαυτό σου.»
Όλες τις βραδιές λογοτεχνίας και μουσικής στο Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη σε έμπνευση και σκηνοθεσία της Ιουλίτας Ηλιοπούλου που συμμετείχα ως χορεύτρια, ηθοποιός και τραγουδίστρια: «Η Κόμη της Βερενίκης» του Γιώργου Γραμματικάκη σε αφήγηση Γιάννη Φέρτη και μουσική Στάθη Γυφτάκη, «Η τελευταία μαύρη γάτα» του Ευγένιου Τριβιζά σε αφήγηση του αγαπημένου μου Σπύρου Σακκά και μουσική Στάθη Γυφτάκη και το «Τραβολογώντας τον Σπόττυ» του Γιώργου Παπαγγελή, σε αφήγηση Γεράσιμου Γεννατά και μουσική Στάθη Γυφτάκη.
Φυσικά, τον Μικρό Πρίγκηπα τότε, 12 χρονών, σε σκηνοθεσία Αλίκης Αλεξανδράκη, που μάλλον ήταν ο ρόλος της ζωής μου (για τον οποίο κέρδισα μία πρόταση να παίξω στο σινεμά, αλλά αρνήθηκα)
Ήταν σημαδιακό και το Trainspotting της ομάδας Trout Physical Theatre, χοροθεατρική διασκευή του ομώνυμου κινηματογραφικού έργου από τη Φαίδρα Σούτου, που έκανε ολόκληρη σεζόν στο θέατρο Χυτήριο το 2011.
Πρώτον, γιατί όταν δεν υποστηρίζεσαι από κανέναν κρατικό φορέα και τα κάνεις όλα μόνος σου (εδώ να ευχαριστήσω ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ όλους μου τους χορηγούς, μεγάλους χορηγούς και υποστηρικτές που χωρίς αυτούς δε θα έκανα τίποτα ούτε καν μόνη μου) δεν παίρνεις το ρίσκο να κάνεις πολλές παραστάσεις στη σειρά σε μια επαρχία στην οποία κιόλαςβρίσκεσαι μόλις 4 χρόνια εκ των οποίων τα 2 ήταν η πανδημία. Οι παραστάσεις έχουν απίστευτα έξοδα. Οι περισσότεροι νομίζουν ότι «εντάξει μωρέ, ταλέντο θέλει να ανέβεις στη σκηνή». Δε θέλει μόνο ταλέντο. Θέλει και φωτιστή, ηχολήπτη, αφίσες, banner, προγράμματα, flyers, στις περισσότερες των περιπτώσεων ενοίκιο στο θέατρο, σκηνικά, κοστούμια, διαφήμιση, φωτογραφίες, βιντεοσκόπηση, πρόβες που είναι εργατοώρες κλπ. Θέλει χίλια οργανωτικά τα οποία κοστίζουν. Επίσης, τα αντανακλαστικά του κόσμου απέναντι σε έναν άγνωστό τους είναι πάντα αργά. Οι περσινές παραστάσεις του Dead Man’s Switch είχαν μεγάλη επιτυχία και άνθρωποι που την έχασαν πραγματικά λυπήθηκαν. Κυρίως γι’ αυτό το επαναλαμβάνω, αλλά και επειδή ούτε εγώ ευχαριστήθηκα μόνο τέσσερις παραστάσεις (δύο στα Τρίκαλα και δύο στην Καλαμάτα) για όλη αυτή τη δουλειά που έριξα. Δεν το έχω χαρεί ακόμα, θέλω κι άλλο.
Akinetopsia είναι ο ορισμός μιας σπάνιας διαταραχής στην οποία ο παθών δεν έχει την ικανότητα να αντιλαμβάνεται την κίνηση ενός αντικειμένου, παρά μόνο τις σταθερές του θέσεις στο χώρο. Αυτό το έργο είναι μία προσπάθεια οπτικοακουστικής απόδοσης του γεγονότος ότι οι αφετηρίες και οι τερματισμοί μοιάζουν να είναι πλέον οι πιο σημαντικές καταστάσεις, οι μόνες ορατές από το «οπτικό νεύρο», οι μόνες ορατές από τον ψυχισμό πίσω από κάθε προσπάθεια επιβίωσης. Το concept της παράστασης αντλεί σημειολογία, σημαίνον και ροή από αυτή τη διευρυμένη σε όλα τα επίπεδα τύφλωση κίνησης και προσπαθεί να φέρει το θεατή αντιμέτωπο με κάτι που ίσως έχει ξεχάσει / παραβλέψει: την «κίνηση» μεταξύ της αρχής και του τέλους των θέλω και των πρέπει του. Είναι ένα καθαρά σύγχρονο χορευτικό σόλο.
Την εξής μία: από τη μία να μη γίνει ο χορός, στην προσπάθειά του να έχει συμβολισμούς, τόσο περιγραφικός ώστε να καταλήξει να είναι μόνο περιτύλιγμα με μηδενική ουσία (όπως βλέπουμε να συμβαίνει πολύ συχνά) και από την άλλη οι συμβολισμοί να καταφέρνουν να προκύπτουν από την ίδια την κίνηση και τις σιωπές ανάμεσά της και να μη χρειάζεται να γίνεται έξτρα προσπάθεια διαφορετική του ρυθμού που διέπει το έργο. Είναι πολύ ωραία ερώτηση με πολύ δύσκολη απάντηση. Αυτή η απάντηση είναι ό,τι καλύτερο μπορώ να δώσω τη δεδομένη στιγμή.
Το ελπίζω, ναι. Αλλά, επειδή δεν είναι στ’ αλήθεια η θέση μου να το απαντήσω αυτό, ευτυχώς υπάρχει η κριτική της αγαπημένης Γιούλας Σαρδέλη, δημοσιογράφου που δραστηριοποιείτο πέρυσι στην Καλαμάτα, απόσπασμα της οποίας παραθέτω:
«Δεν χρειάζεται να πατάμε κανένα κουμπί, δεν χρειάζεται να αποδείξουμε σε κανέναν διαρκώς ότι είμαστε ζωντανοί, αν εμείς οι ίδιοι νιώθουμε “ταμειακώς εντάξει” με την παρουσία μας σε αυτόν τον κόσμο».
Αυτό θέλησε να μας περιγράψει με τον καλύτερο τρόπο η Καλαματιανή χορογράφος – χορεύτρια Ναυσικά Πέππα– Τριαντάρη, μέσα από το σόλο της “Dead man’s switch” που ανέβηκε το Σαββατοκύριακο στο αμφιθέατρο της Φιλαρμονικής.
Το κοινό απόλαυσε το πέρασμά του μέσα από τη μαεστρία της ερμηνεύτριας, χορευτική, τραγουδιστική και εκφραστική. Το κείμενο ήταν λιτό, αλλά και απαραίτητο. Τα εφέ συμπλήρωναν την αίσθηση της ολοκλήρωσης, σε ένα θέαμα που έμελλε να είναι ψυχαναλυτικό, αλλά όχι θλιβερό, όχι μίζερο. Ποιος είπε ότι ο σύγχρονος χορός και η δημιουργία πρέπει διαρκώς ή να ανακαλεί το παρελθόν ή να μας “στήνει” στον τοίχο; Μια πρόταση κάνει η χορογράφος, με χιούμορ και επουδενί επικριτικά. Να αρχίσει ο καθένας να ζει, χωρίς κουκούλια, φορετά κοστούμια και προκάτ όνειρα.
Νομίζω πως δείχνει λίγο λιγότερη από την προσοχή που δείχνει στις υπόλοιπες τέχνες. Για να δείξεις προσοχή σε μία τέχνη πρέπει να έχεις το θάρρος να κάνεις το βήμα πέρα από εσένα τον ίδιο, πέρα από τα όριά σου. Ακόμα και ως θεατής πρέπει να θες να το κάνεις αυτό. Δεν το θέλουν όλοι. Είναι παρήγορη και ναρκώδης η θαλπωρή του οικείου. Πάντως, εκείνοι που κάνουν το βήμα να παρακολουθήσουν χορό πιστεύω δίνουν όλη τους την προσοχή και με όλη τους την καρδιά.
Έχω καταγωγή από τα Τρίκαλα και λόγω του επαγγέλματος του προπάππου μου έχω την τύχη να υπάρχει ένα σπίτι εδώ. Ο λόγος που ήρθα είναι πρώτα ο προφανής. Επιπρόσθετα, όμως, αυτό που συνετέλεσε σε αυτήν την επιλογή ήταν ότι στην Καλαμάτα δεν υπήρχε χώρος για μένα και αυτό κατέστη όλο και πιο σαφές με την πάροδο των χρόνων, όσο κι αν προσπάθησα να εθελοτυφλήσω. Ουδείς προφήτης στον τόπο του, που λένε. Όσο για τη σύγκριση των δύο, η Καλαμάτα, πέρα από τις άπειρες ερασιτεχνικές καλλιτεχνικές δραστηριότητες που συνεχώς έχει, έχει και διάφορα διεθνή πολύ σοβαρά φεστιβάλ σε πολλά πεδία, οπότε και μόνο λόγω αυτού είναι, μάλλον, πολύ πιο δραστήρια καλλιτεχνικά. Έχει και το μέγαρο χορού, έχει γενικώς πολύ περισσότερα θέατρα. Όμως, κι εδώ γίνονται πράγματα βλέπω. Εδώ, ας πούμε, γίνονται πάρα πολλές εκθέσεις ζωγραφικής, πράγμα που σίγουρα λείπει από την Καλαμάτα. Κάθε πόλη έχει τα δικά της.
10. Επειδή ασχολείστε με τον τομέα της εκπαίδευσης σε παιδιά, εφήβους και ενήλικες. Θα θέλαμε να μοιραστείτε μαζί μας συναισθήματα, εμπειρίες και ένα σχόλιο κατά πόσο υψηλό είναι το επίπεδο των μαθητών τα τελευταία χρόνια.
Κάθε μαθητής είναι μία ολόκληρη εμπειρία από μόνος του, είναι τεράστιο αυτό το κομμάτι. Τα συναισθήματά μου όταν διδάσκω είναι, κατά κύριο λόγο, αυτό της ευθύνης (αν και αυτό είναι πιο πολύ αίσθημα). Ευθύνη τεράστια για τη σωστή μετάδοση της γνώσης ώστε το σώμα να είναι ασφαλές και η ψυχή μέσα σε αυτό ελεύθερη από οποιουδήποτε τύπου κριτική ή φόβο. Η χαρά, η περηφάνια, η απόγνωση, η πνευματική εξάντληση, ο ενθουσιασμός κι αμέσως μετά η κατάπτωση, η αίσθηση της ολοκλήρωσης και του νοήματος κι αμέσως μετά η αίσθηση ματαιότητας και χάους δε λείπουν! Όλα τα παιδιά που έχουν περάσει «από τα χέρια μου» τα αγάπησα πολύ κι αυτά εμένα, αλλά δε θέλω ποτέ να μένω σε αυτό. Γνώμη μου είναι ότι δεν είναι υγιές να είμαι μια δεύτερη μαμά. Γνώμη μου είναι ότι πρέπει να με αγαπούν ώστε να με χρησιμοποιούν με απώτερο σκοπό να δουν τους εαυτούς τους γι’ αυτό που είναι και να αποκτήσουν όλο το εύρος των δυνάμεών τους. Όσο για το επίπεδο των μαθητών δε θα μπορούσε να με ενδιαφέρει λιγότερο. Η δουλειά που κάνω δεν έχει καμία σχέση με το επίπεδο στο οποίο είναι ή με το επίπεδο που νομίζουν οι γονείς τους πως πρέπει να φτάσουν. Το επίπεδο γίνεται υψηλό αυτομάτως (ακόμα και καμία σχέση με το χορό να μην είχαν προηγουμένως) όταν το μυαλό ανοίγει και η ψυχή αποβάλει για λίγο όλα τα τραύματα που προκύπτουν από το κοινωνικό μεγάλωμα και τη βαθύτατα ριζωμένη κουλτούρα του ανταγωνισμού και της αυτοπροβολής. Το επίπεδο γίνεται υψηλό αυτομάτως όταν καταφέρνω να περάσω την πληροφορία (χωρίς να την πω) ότι δεν είναι μάθημα αυτό που κάνουμε, αλλά μια απολύτως φυσική διαδικασία.
11. Επόμενα σχέδια, όνειρα και μελλοντικοί στόχοι;
Το επόμενο πλάνο μου είναι ένα εγχείρημα που δοκιμάζω για πρώτη φορά μέχρι τώρα και δεν έχει να κάνει με το σώμα και την κίνηση, αλλά με τον λόγο περισσότερο. Επιχειρώ μία πρώτη έκδοση με τον εκδοτικό οίκο Κουκουνάρι, με τίτλο «Μικρές Τελετουργίες». Περισσότερα θα μπορέσω να πω όταν με το καλό το βιβλίο θα βρίσκεται στο τυπογραφείο. Πιο πέρα από αυτό, δεν ξέρω. Ποτέ δεν ήμουν ικανή να φαντάζομαι τον εαυτό μου σε μελλοντικό χρόνο.
12. Για το τέλος ένα μήνυμα προς τους αναγνώστες του trikalaculture.gr .
Αν έχω κάτι να πω ελπίζω πως το λέω καλύτερα με την τέχνη «μου». Είναι πολύ μεγάλη η ευθύνη του καθαρά διατυπωμένου μηνύματος προς τον οποιονδήποτε, με αγχώνει. Εδώ καλά καλά δεν έχω βρει τα μηνύματα που θέλω να απευθύνω στον εαυτό μου! Γι’ αυτό, ας αρκεστώ να σας προσκαλέσω στις παραστάσεις deadman’s switch (σόλο χοροθεατρική παράσταση) 26 Μαρτίου και ώρα 21:00, στο μουσείο Τσιτσάνη και akinetopsia (σόλο παράσταση χορού) 27 Μαρτίου και ώρα 21:00, στο μουσείο Τσιτσάνη. Η είσοδος είναι 10€ για κάθε παράσταση και η προπώληση γίνεται στο βιβλιοπωλείο Λαμπρίδης, Καραϊσκάκη 38. Θα πωλούνται εισιτήρια και στην είσοδο μισή ώρα πριν την έναρξη.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
