To trikalaculture.gr έχει την χαρά να φιλοξενεί τον συντοπίτη μας ηθοποιό και σκηνοθέτη Γιάννη Μπουραζάνα, που για πολλά χρόνια δραστηριοποιείται θεατρικά και τηλεοπτικά στην Αθήνα. Ξεκίνησε από τα Τρίκαλα στα τέλη της δεκαετίας του 80 ως ιδρυτικό μέλος στην θεατρική ομάδα « Άνθος της Ήβης» με τον Τρικαλινό Τάσο Ράτζο. Σήμερα το βρίσκουμε στο θέατρο Χυτήριο με την παράσταση “η τύχη της Μαρούλας” και τηλεοπτικά “Στους Συμπέθερους από τα Τίρανα”. Μιλάει για όλη την μέχρι τώρα πορεία του, την συνεργασία του με τους Ρέππα Παπαθανασίου και άλλα ενδιαφέροντα που ακολουθούν στην συνέντευξη.
Ερωτήσεις
- Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να ασχοληθείτε επαγγελματικά με την υποκριτική;
Δεν υπάρχει, ή δεν θυμάμαι κάποια στιγμή που να σκέφτηκα, τώρα θα ασχοληθώ επαγγελματικά με το Θέατρο. Η τύχη… η ατυχία… οι συγκυρίες τα έφεραν, και αφού δεν μπορούσα να κάνω Θέατρο με την ομάδα που είχαμε φτιάξει στα Τρίκαλα στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 (το «Θέατρο Άνθος της Ήβης»), βρέθηκα να σπουδάζω στο Εμπρός, και παράλληλα, να δουλεύω στο Θέατρο του Εμπρός, σαν ηθοποιός, σαν τεχνικός, σαν ηλεκτρολόγος… ό,τι μπορείς να φανταστείς!
2. Πείτε μας για την ερασιτεχνική ομάδα Το άνθος της Ήβης που ήσασταν ιδρυτικό μέλος. Πώς δημιουργήθηκε, τις παραστάσεις και πώς ανταποκρίθηκε ο Τρικαλινός λαός στην ομάδα αυτή
Στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, μαθαίνω πως ήρθε κάποιος περίεργος τύπος στα Τρίκαλα και θέλει να φτιάξει μια θεατρική ομάδα. Αυτή η ομάδα δημιουργήθηκε και πήρε το όνομα «Το Άνθος Της Ήβης». Κάναμε αρκετές παραστάσεις, με πολλές θυσίες και κόπους όλοι μας, με πιο πολλές αυτός ο περίεργος τύπος. Αυτός λοιπόν που ήταν η κεφαλή και ο εμπνευστής αυτής της ομάδας, είναι ο Τάσος Ράτζος – επίσης Τρικαλινός. Οι παραστάσεις μας, -τολμώ να πω τώρα που είμαι κάπως μεγαλύτερος και μπορώ να γνωρίζω- ήταν αξιόλογες. Ερχόντουσαν επαγγελματίες του Θεάτρου από την Αθήνα και μας βοηθούσαν. Ο κόσμος των Τρικάλων ανταποκρίθηκε. Γέμιζε το Αχίλλειον όταν κάναμε παραστάσεις. Για τους νεότερους που δεν ξέρουν, το Αχίλλειον ήταν ένα παλιό σινεμά 400 θέσεων περίπου ή λίγο περισσότερο, στο σημείο που είναι τώρα το ξενοδοχείο. Ήταν μια ωραία εποχή.
3. Διαβάζοντας το βιογραφικό σας παρατήρησα ότι συνεργαστήκατε πολλές φορές με τους Ρέππα Παπαθανασίου. Πείτε μας για αυτή την συνεργασία με αυτούς τους σημαντικούς σκηνοθέτες
Ήρθαν και με είδαν στις πτυχιακές εξετάσεις μου, και μετά από λίγες μέρες χτυπάει το τηλέφωνο, και είναι ο Ρέππας. Μου πρότεινε να δουλέψω μαζί τους στην παράσταση «Διόμιση φόνοι κι ένα μπουλντόγκ» στο θέατρο Πειραιώς 131. Έτσι ξεκίνησε μια συνεργασία αλλά και μια φιλία που κρατάει ακόμα.
4. Η σκηνοθεσία πότε και πώς προέκυψε στην μέχρι τώρα πορεία της καριέρα σας
Μαζί με την γυναίκα μου την Τζίνη Παπαδοπούλου, διδάσκω στον Πειραϊκό σύνδεσμο, υποκριτική. Μια μέρα έρχονται δυο μαθητές μας και μου λένε, κύριε, του χρόνου θέλουμε να κάνουμε μια παράσταση και να μας σκηνοθετήσετε. Έτσι προέκυψε η πρώτη μου σκηνοθεσία «Ο Εραστής» του Πίντερ. Μετά είδε την παράσταση μία παραγωγός και μου πρότεινε ένα άλλο έργο για να το σκηνοθετήσω και κάπως έτσι βρέθηκα να σκηνοθετώ. Δεν το θεωρώ μια ξεχωριστή ιδιότητα πάντως. Για μένα ήταν πάντα σύμφυτη με την ιδιότητα του ηθοποιού.
5. Υπάρχει κάτι για το οποίο μετανιώσατε μέχρι σήμερα και θα αλλάζατε στην πορεία σας την καλλιτεχνική πάντα
Όχι, δεν έχει νόημα να μετανιώνεις για τίποτα. Δεν έχει εφευρεθεί ακόμα η χρονομηχανή.
6.Πείτε μας για την ομάδα μετά φόβου που δημιουργήσατε το 2011
Η ομάδα «Μετά Φόβου» δημιουργήθηκε γιατί υπήρχε η ανάγκη να κάνουμε κάποια πράγματα στο Θέατρο με την Τζίνη Παπαδοπούλου. Παρουσιάσαμε την «Μήδεια μικρού μήκους» στο θέατρο «Συνεργείο», που δεν υπάρχει πια και είχαμε πολύ θετική ανταπόκριση. Δυστυχώς μια σειρά από ατυχείς συγκυρίες δεν μας επέτρεψαν προς το παρόν να προχωρήσουμε και σε άλλες παραγωγές. Ωστόσο, υπάρχει πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας και πιστεύω ότι θα καταφέρουμε να παρουσιάσουμε κι άλλες παραστάσεις.
7. Από τις συμμετοχές σας στην τηλεόραση ποια ξεχωρίζετε και γιατί;
Τους «Συμπέθερους απ’ τα Τίρανα». Είναι η πιο ολοκληρωμένη μου δουλειά, με ένα εξαιρετικό καστ φίλων και ένα σενάριο εγγύηση των Παπαθανασίου- Ρέππα.
8. Πώς βλέπετε την σημερινή κατάσταση όσον αφορά τα καλλιτεχνικά. Είστε αισιόδοξος για το μέλλον
Η κατάσταση είναι για όλους δύσκολη, όχι μόνο στα καλλιτεχνικά. Ναι αν με ρωτάτε γενικώς για το μέλλον, είμαι αισιόδοξος, γιατί το μεγαλύτερο αγαθό στον Κόσμο, είναι η ζωή και πρέπει να ζήσουμε, οφείλουμε να ζήσουμε. Τώρα, για τα καλλιτεχνικά και την πορεία που διαγράφεται στο χώρο της «καλλιτεχνίας», δεν με βρίσκει σύμφωνο. Γιατί η τέχνη, που προσπαθούμε να αγγίξουμε, δεν ασχολείται με την ύλη. Γι αυτό χρειάζονται στον χώρο αυτό- και μην ακουστεί λάθος- άνθρωποι που πιστεύουνε σε αξίες, σε έννοιες, σε πράγματα που δεν είναι απτά, και πια έχουν χαθεί. Νομίζω όμως, ότι είναι μια εποχή αναζήτησης, ψάχνουμε νέους τρόπους, καινούριους δρόμους για τον ίδιο προορισμό. Και πού θα πάει, κάποια στιγμή, θα επιστρέψουμε στα ίδια μέρη, στις ίδιες Αξίες.
9. Για το τέλος σήμερα τι κάνει ο Γιάννης Μπουραζάνας τι σχεδιάζει για το μέλλον και ένα μήνυμα για τους Τρικαλινούς
Δεν είμαι απ’ τους ανθρώπους που κάνουν σχέδια, γιατί όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει. Ονειρεύομαι μόνο. Τώρα για το άμεσο μέλλον μου, θα είμαι για το καλοκαίρι στο Θέατρο Χυτήριο, στο έργο «Η τύχη της Μαρούλας» που θα σκηνοθετήσει ο Κώστας Τσιάνος και θα γράψει μουσική ο Σταμάτης Κραουνάκης. Ένα μήνυμα για τους Τρικαλινούς· Κι εγώ Τρικαλινός δηλώνω αν και δεν μένω πια εκεί, αλλά το μήνυμα είναι για σας που μένετε. Ζείτε, στην ωραιότερη πόλη του κόσμου. Δεν έγινε από μόνη της ωραία, εσείς την κάνατε. Συνεχίστε να την αγαπάτε !!
