Πλησιάζοντας στην Εθνική Επέτειο της 25ης Μαρτίου το trikalaculture φιλοξενεί σήμερα μία μεγάλη συνέντευξη του γνωστού Θεατρικού Συγγραφέα και Σκηνοθέτη κ. Αντώνη Ξεπαπαδάκου που εδώ και 54 χρόνια ανεβάζει το σημαντικό θεατρικό του έργο “Η Δίκη του Κολοκοτρώνη”. Μας μιλάει, μεταξύ άλλων, για τις δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει, το σπουδαίο κοινωνικό έργο του μέσα από την θητεία του στην πολιτική, την ιδέα του καλώς εννοούμενου πατριωτισμού σε μια συνέντευξη-κατάθεση ζωής.
Συνέντευξη στον συνεργάτη μας Χάρη Μαντέλλο
1.ΕΡΩΤ: Κε Ξεπαπαδάκο εδώ και 54 χρόνια ανεβάζετε με ιδιαίτερο ζήλο ένα σημαντικό έργο σας, που θα λέγαμε ότι έχει σφραγίσει την καλλιτεχνική σας πορεία. Μιλάμε για την «Δίκη Κολοκοτρώνη». Πείτε μας κάποια πράγμα-τα γι’ αυτό. Τι σας ενέπνευσε να το γράψετε και την πορεία του μέσα στο χρόνο.
ΑΠΑΝ: Το 1956 στο παλαιού τύπου Γυμνάσιο Αρεοπόλεως συμμετείχα σε ένα πρωτόλειο θεατρικό έργο για την Δίκη του Κολοκοτρώνη, γραμμένο από καθηγητές του Γυμνασίου Τριπόλεως. Είδα την μεγάλη αδικία, εις βάρος των δύο κορυφαίων πρωτοπολεμάρχων και ηρώων της Εθνεγερσίας μας Θ. Κολοκοτρώνη και Δημ. Πλαπούτα και κράτησα το, λειψό εκείνο κατ’ εμέ, χειρόγραφο. Από τότε και με τα ελάχιστα μέσα και χρήματα που είχα, ως μέλος πολύτεκνης Μανιάτικης αγροτικής οικογένειας, άρχισα να μελετώ και να ερευνώ σε βάθος το όλο θέμα. ΄Εκαμα τη θητεία μου ως εθελοντής. Το 1957 διορίστηκα ως Υπάλληλος στο Υπ. Εθνικής Αμύνης όπου με πρωτοενέταξαν ως βοηθό του κεντρικού Ταμία Ταγματάρχου Γιμουχόπουλου στο Ταμείο Φρουράς Αθηνών Ακαδημίας 3 τότε. Εκεί Θεία Προνοία έτυχε να γνωρισθώ και να σχετισθώ με μεγάλη οικειότητα με τον τελευταίο απόγονο της Γενιάς των Κολοκοτρωναίων, Αντιστράτηγο Πολεμικής Διαθεσιμότητος Βλαδίμηρο Θεόδωρ. Κολοκοτρώνη, δισέγγονο του θρυλικού Γέρου του Μωριά, ο οποίος ήταν πιστότατο αντίγραφο του προπάππου του. Του είπα ότι κάτι έχω γράψει ως θεατρικό για την δίκη του, με κοίταξε με αρκετή απορία και δυσπιστία και μου είπε σήμερα είναι Δευτέρα σε περιμένω την Τετάρτη και ώρα 4.15΄στο Γραφείο μου στον Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσός που είμαι Γραμματέας, να μου το διαβάσεις. Επήγα στο ραντεβού, με κέρασε πορτοκαλάδα, με ξανακοίταξε πάλι με δυσπιστία, γιατί του φάνηκα πολύ νεαρός 21 χρονών τότε για το τόλμημα αυτό και μου είπε, διάβασε. Όταν έφτασα στο τέλος της πρώτης Πράξεως που υπάρχει η έντονη στιχομυθία μεταξύ του προππάπου του και του Αντιβασιλέως ΄Αρμανσπεργκ, έβαλε τα κλάματα. Και εγώ είπα μέσα μου: Αντώνη πέτυχες του σκοπού σου. Με κάλεσε και στο σπίτι του, επί της οδού Δροσοπούλου στην Κυψέλη και έκτοτε γινήκαμε πολύ καλοί φίλοι με σχέση σχεδόν πατρός προς υιόν, γι’ αυτό και κάποια μέρα μου είπε. Μ’ αρέσεις πολύ και μπορεί να σε υιοθετήσω, δεν είχε παιδιά. Και άλλη φορά πρόσθεσε: Πολύ ανακατεύεσαι με τους Κολοκοτρωναίους και φυλάξου μη σε βρουν αμαρτίες Κολοκοτρωναίϊκες. Το 1970 όμως πέθανε νοσηλευόμενος στο ΝΙΜΙΤΣ. Μου στοίχισε πολύ η απώλειά του. Δύο χρόνια μετά σε όνειρο μου αποκάλυψε τα απομνημονεύματά του τα οποία έψαξα και τα βρήκα και κατόπιν ενεργειών μου εντός του Α΄6μήνου τ.έ. θα τα εκδώσει η Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού.
Και τώρα έγραφα και μελετούσα πάνω και στον ίδιο τα Κολοκοτρωναίϊκα χούϊα. Και είχα τόσα πολλά χειρόγ-ραφα, εκτός του Θεατρικού που ήταν το απόσταγμά τους, που άρχισα να τα ταξινομώ στα Προ της Δίκης, στα περί την Δίκη και στις Συνέπειες της Δίκης γεγονότα, που απετέλεσαν και το μεγάλου σχήματος τρίτομο και εικονογρα-φημένο ιστορικό έργο μου. Ενώ παράλληλα σπούδαζα Σκηνοθέτης και συνέχεια και δραματική τέχνη-ηθοποιός γιατί διαπίστωσα πλέον πως αν δεν ξέρω να παίξω εγώ ο ίδιος δε μπορώ να διδάξω και τον οποιονδήποτε άλλον στο πως θα πρέπει να παίξει τον ρόλο του. Το !963 είχα αποταμιεύσει κάπου 4.000 δρχ. και εξέδωσα το θεατρικό έργο σε βιβλίο, αλλά όταν θέλησα να το πάρω, μου είπε ο εκδότης πως δεν είχε υπολογίσει στα έξοδα και το εξώφυλλο και αν δεν του έδιδα άλλες 2.000 δρχ. δεν θα μου έδινε το έργο. Δεν είχα να τα δώσω. ΄Εκανα κάποιες κρούσεις σε δικούς και φίλους αλλά τίποτα. Το μάθανε οι δικοί μου στη Μάνη και η Μάνα μου πούλησε ένα μοσχάρι εν αγνοία μου, μου έστειλε τα χρήματα και εξόφλησα τον εκδότη. Μπορεί να ήταν και εκβιασμός. Δεν ήξερα τίποτα γύρω από το πώς εκδίδονται τα βιβλία τότε.
Περιέφερα το έργο σε πολλούς ιδιωτικούς θιάσους, αλλά βλέποντας τους 22 ρόλους δεν ετόλμησε κανείς να το ανεβάσει στη σκηνή, φοβούμενος το κόστος για τις αμοιβές των Ηθοποιών. Το πήγα και στο Εθνικό θέατρο που είχε πολλούς και άνεργους ηθοποιούς τρεις φορές και δεν το ανέβασαν χωρίς να μάθω ποτέ τον λόγο. Ο τρίτος κατά σειρά Διευθυντής μακαρίτης Ν. Κούρκουλος μού έδωσε την προφορική απάντηση: «Κολοκοτρώνη θ’ ανεβάσουμε τώρα κ. Ξεπαπαδάκο!…». Το έδωσα και σε αρκετά κεντρικά βιβλιοπωλεία και όταν μετά από δύο περίπου χρόνια ξαναπήγα με τις αποδείξεις παραλαβής και εζήτησα λογαριασμό, όλοι μου είπαν πως δεν πουλήθηκε το έργο και είναι κάπου στις αποθήκες, αλλά που να κοιτάξουν τώρα, δεν είχαν καιρό… Το πήγα και στο Πρακτορείο Εφημερίδων για να διανεμηθεί στα Περίπτερα. Ευτυχώς μου ήρθε μία ή άλλη. Όσα πουλήθηκαν, μου τα πήρε ως έξοδα αποστολής και επιστροφής το Πρακτορείο.
Το 1966 μία ομάδα από συναποφοίτους θεατρικών Σχολών αποφασίσαμε να ανεβάσουμε το θεατρικό έργο «Ο Ανακριτής έρχεται» του Τενεσί Ουΐλιαμς και ανέλαβα και εγώ να διερευνήσω διαφόρους Δήμους αν μας διέθεταν χώρους. Επήγα σε πολλούς και επειδή ήμουν Δημ. Υπάλληλος είχα και τηλέφωνο της Υπηρεσίας και μπορούσα να συνεννοούμαι. Πήγα και στο Δήμο Καλλιθέας και επειδή ο τότε Δήμαρχος Ιωάν. Γάλλος μου φάνηκε προσηνής έβγαλα από την τσάντα μου και του αφιέρωσα την «Δίκη του Κολοκοτρώνη» και είπαμε να ξαναπεράσω μετά από μια εβδομάδα για να μου πει αν διαθέτει ο Δήμος κάποιο χώρο για θεατρική σκηνή.
Πέρασε η Εβδομάδα και πήγα στο ραντεβού και ενώ εγώ έλεγα στο Δήμαρχο για το αμερικάνικο έργο εκείνος πειραγμένος μου λέει: Τι Ανακριτή και ξεανακριτή μου λες κ. Ξεπαπαδάκο, εγώ θέλω την Δίκη του Κολοκοτρώνη να ανεβάσουμε. Το διάβασες κ. Δήμαρχε του είπα έκπληκτος; Το ίδιο βράδυ που μου το έδωσες απάντησε. Και μάλιστα με φώναζε η γυναίκα μου για φαγητό και της είπα δεν έρχομαι αν δεν τελειώσω αυτό που διαβάζω.
Τόσο πολύ με συνεπήρε. ΄Εχεις γράψει έργο που γράφεται μία φορά στα 1000 χρόνια κ. Ξεπαπαδάκο. Είσαι να το ανεβάσουμε, βάζω τον χώρο και ότι άλλο χρειασθεί στο γήπεδο του λόφου Σικελίας της Καλλιθέας.
Από πλευράς μου θα κοιτάξω αν μπορέσω να φτιάξω όλες τις στολές τις εποχής του είπα και δώσαμε τα χέρια.
΄Οταν ετόλμησα και είπα κάποια από τα διαμειφθέντα με τον Δήμαρχο στην ομάδα, με σιχτίρισαν οι περισσότεροι, με είπαν προδότη και έφυγαν. Δεν καταδέχτηκαν καν να ακούσουν το πώς έγιναν τα πράγματα. ΄Εμειναν μόνο 4 οι οποίοι και συμμετείχαν στον θίασο που σχηματίστηκε και παίξαμε το έργο όλο το καλοκαίρι του 1966 στο γήπεδο του λόφου της Σικελίας που ήταν πίσω μας και έμοιαζε με το Παλαμήδι του Ναυπλίου, κατάλληλα φωτισμένος. Το χειμώνα του 1967 δεν είχαμε στέγη και παίξαμε σε διάφορα κινηματοθέατρα πέριξ των Αθηνών.Επήγα και στο Ναύπλιο και έπεισα τον Δήμαρχο να παρουσιάσουμε το έργο και εκεί που έλαβε χώρα το σκοτεινό
αυτό γεγονός. Παίξαμε δύο παραστάσεις στις 20 Απριλίου 1967. Στη βραδυνή ήρθε και ο Δήμαρχος. ΄Εμεινε κατενθουσιασμένος, και μας είπε πως θα έρθει να φάει μαζί μας, γιατί θέλει την επομένη να δώσουμε τρεις παραστάσεις αρχίζοντας από τις 5 μ.μ για όλα τα Σχολεία του Ναυπλίου. Στο φαγητό όμως άργησε να έρθει.
Τον περιμέναμε ενώ η ταβέρνα ήθελε να κλείσει. ΄Ηρθε κάθισε για λίγο και μας είπε πως κάτι συμβαίνει στην Αθήνα και πρέπει να είναι στο Δημαρχείο. Χαιρετηθήκαμε και εμείς πήγαμε στο ξενοδοχείο που ήταν δίπλα στο κινηματοθέατρο που παίξαμε και ο Δήμαρχος στο Δημαρχείο, όπως μας είπε.
Ξημέρωσε η 21η Απριλίου 1967. Ματαιώθηκαν τα πάντα και κάναμε πέντε μέρες να φθάσωμε στην Αθήνα. Κοιμόμασταν στο Πούλμαν μέσα σε χωράφια και τρώγαμε ψωμοτύρι και με δυσκολία βρίσκαμε λίγο νερό.
Συγκέντρωσα δώδεκα από τα μέλη του θιάσου στο σπίτι της πρωταγωνίστριας σε κεντρικό σημείο των Αθηνών στις 10 Μαΐου. ΄Ενας Σμηνίτης από το αποκάτω διαμέρισμα πήρε τηλέφωνο στην Αστυνομία ότι είμαστε άνω των 5 συγκεντρωμένοι. Μπλόκαραν την πολυκατοικία και μας συνέλαβαν. Μείναμε 5 μέρες σε κρατητήρια και μας πέρασαν Στρατοδικείο. Δεν μας βρήκαν τίποτα το ενοχοποιητικό και μας αθώωσαν. ΄Εχω την απόφαση στο Αρχείο μου. ΄Ετσι ήρθαν και οι αμαρτίες οι Κολοκοτρωναίϊκες που μου είχε πει, σε ανύποπτο χρόνο ο στρατηγός.
Επειδή όμως είχα όλες αυτές τις σπουδές και γνώσεις, έκανα αίτημα να μετατεθώ στην τότε ΥΕΔΕΔ που ήθελε κατάλληλο προσωπικό, μετατέθηκα Μεσογείων 136 όπου ήταν και είναι και σήμερα οι εγκαταστάσεις της ΕΡΤ2 ως διευθυντικό στέλεχος, όπου παράλληλα έγραφα και επαρουσίαζα από τηλεοράσεως την εκπομπή των Ενόπλων μας Δυνάμεων «Επί των Επάλξεων» με τις ανεπανάληπτες εκείνες ιστορικές αναδρομές της μακραίωνης και τρισένδοξης Ιστορίας μας όλων των Αιώνων και Εποχών, το «Δημοτικό μας Τραγούδι», ραδιοφωνικό «Μαγκαζίνο», ραδιοδιασκευή αρκετών θεατρικών έργων κ.π.ά. αλλά άνευ αμοιβής, γιατί ήμουν υπάλληλος της Υπηρεσίας. Τελευταία μού έβγαλαν 15 δρχ. κατά εκπομπή στις ιστορικές αναδρομές για να αγοράζω τις θήκες των σλάϊντς.
Το 1992 παρεκλήθην από τους συμπατριώτες μου Μανιάτες να παρουσιάσω το έργο και στην Μελβούρνη της Αυστραλίας. Πήρα τις στολές και λοιπά άλλα, φιλοξενήθηκα σε σπίτι συγγενούς μου, συγκρότησα θίασο με Ομογενείς και υπό την αιγίδα 29 Πελοποννησιακών Ομοσπονδιών και Συλλόγων δώσαμε δύο παραστάσεις στις 7 Μαρτίου με 1200 θεατές την απογευματινή και 800 την βραδυνή. ΄Οπου έγινε αφορμή να συγκροτηθούν τα περίφημα εκείνα Συλλαλητήρια για το Σκοπιανό Ζήτημα, που έβραζε τότε στην Αυστραλία και οι Ομογενείς μας κρύβονταν από όλα τα δρώμενα της χώρας αυτής. Με τα Συλλαλητήρια όμως αυτά Μελβούρνης, Σίδνεϋ και Αδελαΐδος οι Σκοπιανοί μπήκαν στο καβούκι τους. Τα Συλλαλητήρια αυτά τα μιμήθηκαν μετά οι Ομογενείς μας Αμερικής και Ευρώπης. ΄Εγινε και στο Πεδίον ΄Αρεως των Αθηνών το εντυπωσιακό εκείνο Συλλαλητήριο από την Τοπική Αυτοδιοίκηση, αλλά οι τότε κρατούντες κοντόθωροι και λειψοί, όπως πάντα, δεν έλυσαν τότε το Ζήτημα.
Την τελευταία 5ετία έχει παρουσιασθεί το έργο σε 150 περίπου παραστάσεις στην Αττική και σε Γύθειο, Σπάρτη, Πύργο Διρού, Αρεόπολη και Σκάλα Λακωνίας, Πειραιά, Σχολή Ευελπίδων στη Βάρη, Σαλαμίνα, Ανδρίτσαινα, Καρύταινα, Λάρισσα και Καρδίτσα. Είναι βασισμένο στα Πρακτικά της κατασκευασμένης από εχθρούς της Ελλάδος αυτής δίκης και τα μηνύματα και προστάγματα είναι διαχρονικά, με έναν Γέρο του Μωριά φανατικόν εχθρό και πολέμιο όλων των μορφών διχασμών και διαιρέσεων που τόσο πολύ έχουν στοιχίσει και εξακολουθούν να στοιχίζουν ακόμα και σήμερα στο ΄Εθνος. Συμβολίζει και είναι η διαρκής δίκη και καταδίκη και σήμερα ακόμα της Χώρας μας από τις ίδιες κατευθύνσεις και διαδρομές. Βαυαροί τότε Γερμανοί σήμερα. Τέτοια έργα δεν γράφονται παρά μία φορά στα χίλια χρόνια, όπως είχε πει και ο τότε Δήμαρχος Καλλιθέας. ΄Εχει ορισθεί παράσταση για την Κυριακή 29 Μαρτίου και ώρα 19.00 στο Πολεμικό Μουσείο. Η Καθηγήτρια Κα Μαρία Μαντούβαλου έχει πει πως αν το έργο αυτό είχε παιχθεί μέσα στην ίδια την Βουλή, οι Πολιτικοί μας δεν θα ξεπούλαγαν την χώρα αντί πινακίου φακής και δεν θα είχαμε φθάσει σ’ αυτό το χάλι της χρεωκοπίας και εθνικής παρακμής.
Το Ανοιχτό θέατρο Αγρινίου με ανακάλυψε τυχαία, μου ζήτησε να ξεκινήσει τις παραστάσεις του με το διαχρονικό αυτό έργο μου, για τα 200 χρόνια της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας. Και όχι μόνο συναίνεσα, αλλά και τους υποσχέθηκα πως αν δεν έχω παράσταση, θα πάω με τα σκηνικά και τα κοστούμια και θα ερμηνεύσω ο ίδιος τον επώνυμον ρόλο, γιατί τυχαίνει να έχω και την μορφή του και την φωνή του χωρίς καμπούρα στη μύτη. Αλλά να ιδούμε ως τότε και την πορεία του κορονοϊού… στη χώρα μας.
2.ΕΡΩΤ: Όλα αυτά τα χρόνια είχατε καμμιά κρατική υποστήριξη-επιχορήγηση; Και αν όχι ποια θεωρείτε ότι θα έπρεπε να είναι η ορθή αντιμετώπιση των δημιουργών από το κράτος;
ΑΠΑΝ: ΄Ολες οι πόρτες κλειστές. Ούτε μία τρύπια δεκάρα ποτέ από κανέναν. Το πώς τα αρπάζουν κάποιοι αετονύχηδες με εξαμβλώματα από πάμπολλες πηγές δεν το γνωρίζω. Γνωρίζω όμως πως μας κάλεσαν να πάμε να πα-ρουσιάσωμε το έργο στις εορταστικές εκδηλώσεις των Ομογενών μας και θα μας φιλοξενούσαν στο Σταθάκειον Ίδρυμα στο Μαχάταν της Νέας Υόρκης που διαθέτει και θεατρική αίθουσα 800 θεατών, δεν είχαμε τα εισιτήρια και απευθύνθηκα, ως θιασάρχης και Πρόεδρος Σωματείου στο οποίο ανήκει και ο θίασος, στη Βουλή, στο Ωνάσειο
΄Ιδρυμα, στην Ολυμπιακή και σε άλλους φορείς, αλλά κανείς δεν μας διέθεσε τις 22.000 δρχ. που κόστιζαν τα αεροπορικά έξοδά μας. «΄Οποιος κάνει θαύματα, σταυρώνεται ή παλουκώνεται» λέει σε κάποιο σημείο στον Πλαπού
τα μέσα στο κελί της φυλακής ο Γέρος του Μωριά. Αυτό είναι και η συμπεριφορά του κράτους προς τους πραγματικούς και ενάρετους δημιουργούς. Οι κάλπικοι επιπλέουν και αναδεικνύονται παντού. Οι δημιουργοί αφανίζονται γιατί κρίνονται από ασήμαντους και καιροσκόπους. Και για να επιβεβαιώσω του λόγου το αληθές, το 1981 όταν ανέλαβε την εξουσία το ΠΑΣΟΚ, οι πρασινοφρουροί έκαναν επιδρομή στην ΥΕΝΕΔ. Πήραν τα χαρτιά με τις ειδήσεις από τα χέρια των δημοσιογράφων και τις είπαν εκείνοι. Διόρισαν 400 από αυτούς στην ΥΕΝΕΔ και επειδή μετά από ένα 6μηνο τελείωσε το αποθεματικό κεφάλαιο και δεν είχαν να τους πληρώσουν, είπαν ότι ο Στρατός δεν μπορεί να έχει τηλεόραση κτλ και ενέταξαν το κανάλι στην ΕΡΤ 1, στα ρολόι της ΔΕΗ, για να καλύψουν τους μισθούς. ΄Ολα τα του έργου και άλλες 40 παραδοσιακές στολές που έχω είναι από την ισχνότατη σύνταξή μου.
Επειδή είχα περί τα 30 συντάξιμα χρόνια υπέβαλα παραίτηση, έλαβα μέρος στις Δημοτικές εκλογές του 1986 και εξελέγην Κοινοτάρχης Πύργου Διρού, του τόπου καταγωγής μου. Είδα την βάρβαρη επιδρομή του τούβλου, του μπετού και του τσιμεντόλιθου στη Μάνη και τρόμαξα. Ζούσε στο χωριό μου 82 χρονών, ο τελευταίος πετρομάστορας που είχε φτιάξει περί τα 4000 πέτρινα σπίτια στη Μάνη. Κατάφερα να τον πείσω να τον κάνω Δάσκαλο. Εδημιούργησα «Σχολή Πετρομαστόρων» σε συνεργασία με τον ΟΑΕΔ τον πρώτο χρόνο και συνέχεια την ενέταξα σε 5ετές Πρόγραμμα της τότε ΕΟΚ και διέσωσα την εξαφανιζόμενη τέχνη του Πετρομάστορα και την Μάνη από την βαρβαρότητα αυτή. Και η Μάνη ξαναβρήκε την ταυτότητα και μοναδικότητα της ιστορικής φυσιογνωμίας της. ΄Εχουν ήδη αναπλασθεί ή έξ αρχής κατασκευασθεί 30.000 και πλέον πυργοσυγκροτήματα. Παρακαλώ τον οποιονδήποτε να την επισκεφθεί για να διαπιστώσει την σωτηρία και επέκταση της παραδοσιακής ταυτότητος και παγκοσμίου μοναδικότητος της περιοχής, με τα θαυμαστά παλιά και νέα πυργοσυγκροτήματα. Διαθέτω όλο το αρχείο δημιουργίας και λειτουργίας της Σχολής αυτής. ΄Εκτοτε έκανα διάφορες προσπάθειες για την επαναλειτουργία της. Μηδέν εις το πηλίκιον!… Κανένας μεγαλόσχημος Δήμαρχος ως τώρα δεν έδειξε ενδιαφέρον.
Ούτε και που άκουσα και κανέναν καλό λόγο από κανέναν γι’ αυτόν το άθλο Ηρακλέους που έκαμα.
3.ΕΡΩΤ: Το συγκεκριμένο έργο σας εκτός από την Ελλάδα το παίξατε και στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην Αυστραλία με μεγάλη επιτυχία. Πόσο επίκαιρο μπορεί να είναι στις μέρες ένα τέτοιο έργο;
ΑΠΑΝ: Το ότι στην συγκέντρωση της Παμμακεδονικής Μελβούρνης για την οργάνωση των Συλλαλητηρίων για το Σκοπιανό Ζήτημα, με έβαλαν ως Έλληνα έξ Ελλάδος και συγγραφέα του έργου να τραβήξω τον κλήρο για το ποίος θα Προεδρεύσει να παρθούν οι σχετικές αποφάσεις και έτυχε να είναι ο μοναδικός παριστάμενος Ομογενής Βουλευτής, που δεν θυμάμαι τώρα το όνομά, θεωρήθηκε α ί σ ι ο ς ο ι ω ν ό ς, καταχειροκροτήθηκα και το ευχαριστήθηκα και εγώ το γεγονός αυτό. Οι εντυπώσεις που άφησε το έργο στη Μελβούρνη είναι ζωντανές ακόμα στη μνήμη όσων το είδαν. Το ίδιο συμβαίνει και όπου αλλού έχει παιχθεί. Γιατί τα πρόσωπα και οι καταστάσεις αλλάζουν, η ιστορία δυστυχώς συνεχώς και με καρμπόν επαναλαμβάνεται.
4.ΕΡΩΤ: Μιας και αναφερόμαστε στον Κολοκοτρώνη, ένα από τα σπουδαιότερα πρόσωπα της νεώτερης ιστορίας μας και του αγώνα για την εθνική μας ανεξαρτησία, θα θέλατε να μας πείτε τι σημαίνει πατριωτισμός για εσάς;
ΑΠΑΝ: Πατριωτισμός σημαίνει να αγαπάς την Πατρίδα και τον τόπο σου και να φθάνεις μέχρι αυτοθυσίας χωρίς να υπολογίζεις σε ανταμοιβές ή άλλα προσωπικά ωφελήματα ή άλλες πιο αδιαφανείς απολαβές.
5.ΕΡΩΤ: Έχετε ασχοληθεί με την πολιτική έχοντας εκλεγεί αρκετές φορές σε θέσεις στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Πως βλέπετε την Πολιτική;
ΑΠΑΝ: ΄Εχω διατελέσει Κοινοτάρχης στον τόπο καταγωγής μου, όπου εκτός από την δημιουργία σε παγκόσμια πρωτιά της Σχολής Πετρομαστόρων που ανέλυσα στην 2α ερώτηση, βρήκα το δεύτερο σπήλαιο του Διρού με τα τεραστίας σημασίας και αρχαιολογικής αξίας ασύλητα ευρήματα και εκθέματα του 7000-4200 π.Χ κλειστό προ 25ετίας. Υπέγραψα Προγραμματική Σύμβαση με την τότε Υπουργό Πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη και το σπήλαιο αυτό έγινε το καλλίτερο Μουσείο της Νεολιθικής Εποχής. Για να το κλείσει ο πολύς Ζαχόπουλος λίγο πριν πηδήσει από το μπαλκόνι του σπιτιού του στο Κολωνάκι να αυτοκτονήσει, για όλα όσα αποκαλύφθηκαν εις βάρος του ως Γενικού Γραμματέως του Υπουργείου Πολιτισμού…
Καθιέρωσα και λαϊκή αγορά στον κέντρο της τότε Κοινότητος, πληθώρα αγροτικών δρόμων και πολλά άλλα.
Και όταν έγινε Δήμος Διρού εθήτευσα ως Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου και συνέταξα και τον Κανονισμό λειτουργίας του Δημοτικού Συμβουλίου, που τον δανείστηκαν και άλλοι τρεις όμοροι Δήμοι κ.π.ά.
Οι Πολιτικοί είναι κατώτεροι των περιστάσεων γιατί έγιναν επαγγελματίες και όχι λειτουργοί και ταγοί με οράματα και πρακτικές λύσεις για όλα τα ζέοντα προβλήματα του κοινωνικού συνόλου. Και τούτο διότι οι περισσότεροι είναι ανεπάγγελτοι και γόνοι παλαιών πολιτικών οικογενειών, από παρηκμασμένα τζάκια. Κυβερνάν εστί προβλέπειν και θεραπεύειν πριν η πληγή γίνει απόστημα ή καρκίνος αθεράπευτος. Και μια και μου δίδεται η ευ-καιρία πρέπει να πω πως πριν τρία χρόνια, χαράματα μου ήρθε η ιδέα να κάνω μια επίκληση προς τον Γέρο του Μωριά και είπα: Ρε Γέρο βλέπεις πως έχω και την μορφή σου και τη φωνή σου πιθανόν ακόμα δυνατότερη. Αν σου έλεγα να ρίξεις ένα βλέμμα, ένα βλέφαρο και να έβλεπες το κατάντημα και το χάλι στο οποίο μας φέρανε αυτά τα κουμάσια οι ανίκανοι Πολιτικοί. Τι θα τους έλεγες με δικά σου λόγια; Κι’ επήρα το μολύβι και άρχισα να γράφω σαν κάποιος να μου υπαγορεύει από το υπερπέραν, τα ακόλουθα φτυστά κολοκοτρωναίϊκα λόγια:
Ωρέ ουστ’ από κει!… Αχαΐρευτοι, ανεπρόκοποι, ουτιδανοί και διεφθαρμένοι Πολιτικοί
(Και συνέχισε η φωνή) Οι περισσότεροι που μπήκαν στην Πολιτική
στο στενό κύκλο είχαν πει, την πείνα δεν αντέχουν,
και τώρα που είναι στη Πολιτική δεν ξέρουνε τι έχουν.
Κι’ εσύ Ελληνικέ λαέ, έξυπνε μα και κουζουλέ κι’ όλους σταυρωμένος,
πάψε νάσαι φερέφωνο και πάντα προδομένος.
Τα κόμματα όλα της Βουλής σαν τα σταφύλια της οργής στύψε,
ξεζούμισέ τα και μες στον σκουπιδοντενεκέ για πάντα πέταξέ τα.
Κι’ ανάδειξε νέους σταυραϊτούς και της Ελλάδος οδηγούς
τον δρόμο μας να βρούμε. Κι’ από τον βούρκο της ντροπής
με νέα του Θεού υπογραφή Πανέλληνες να βγούμε!…
Δεν ξέρω πως, γιατί και από που ήρθε σε μένα αυτή η σοφή και ποιητικής μορφής ρήση. Το ότι όμως απεικονίζει και φωτογραφίζει πολλούς εν ενεργεία και μη Πολιτικούς που δε μπορούν να διαχωρίσουν ούτε δύο γαϊδουριών
άχυρα είναι αναμφισβήτητο. Από την Πολιτική πρέπει να εξέρχεσαι ενδοξότερος και όχι πλουσιότερος. Αυτή είναι η δική άποψη και αδιαπραγμάτευτη θέση.
6.ΕΡΩΤ Με τον Κιν/φο, και διορθώστε με αν κάνω λάθος, δεν ασχοληθήκατε ιδιαίτερα πέρα από ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, παρά την συγγένειά σας, θείο σας σπουδαίο μακιγέρ της Φίνος Ν. Ξεπαπαδάκο, Γιατί αυτό;
ΑΠΑΝ: ΄Ηταν τόσες πολλές και χρονοβόρες οι Διοικητικές και μη υποχρεώσεις μου στην ΥΕΝΕΔ-ΕΡΤ 2, που δεν περίσσευε χρόνος για να ασχοληθώ και με τον Κινηματογράφο, παρ’ ότι είχα και προσβάσεις και δυνατότητες Διετέλεσα μάλιστα και επί 5ετία Υποδ/ντής Δ/σεως Κινηματογραφίας του δικτύου. ΄Εκανα μόνο δύο ντοκιμαντέρ. Ένα για τις εξετάσεις μου στη Σχολή για το δίπλωμα του Σκηνοθέτη και άλλο ένα με επίκαιρα για την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Παρ’ ότι έχω γράψει 6 -7 σενάρια και άλλα 14 επιπλέον θεατρικά έργα.
7.ΕΡΩΤ: Ποια είναι τα μελλοντικά δημιουργικά σας σχέδια και όνειρα;
ΑΠΑΝ: Δεν ζω με ψευδαισθήσεις. Το ιστορικό αρχείο που έχω, ισοδυναμεί με πάνω από 50 τόμους έργων και άρθρων. Θάπρεπε να έχω άλλη μια δεύτερη ζωή για να τα φέρω στο φως της δημοσιότητος. ΄Εχω τρία παιδιά και 4 εγγόνια προς το παρόν. Μπορεί κάποιο από αυτά να συνεχίσει το έργο μου. Το εύχομαι αλλά δεν το ξέρω γιατί είναι ακόμα σε προσχολική και σχολική ηλικία. Αν ξαναπαρουσιάσω τις «Ηρωΐδες Διρού» που με τα απλά δρεπάνια του θερισμού 23-27/6-1826 κατετρόπωσαν και καταξεφτέλισαν τον Ιμπραήμ πασά στο ακρογιάλι του Διρού και σώσανε το Γένος από βέβαιο εξολοθρεμό και το έτερο μεγαλόπνοο «Το Γλυκοχάραμα της Λευτεριάς» άπαικτο έργο μου που διεκτραγωδώ τα πραγματικά γεγονότα της Παλιγγεσίας μας και όχι τα παραμύθια της Χαλιμάς, θα είμαι πλήρης και ακόμα πιο ευχαριστημένος αν βρεθεί κάποιο άτομο ή άλλος ιδιωτικός φορέας και βοηθήσει, άλλως τις κρατικές χορηγίες τις παίρνουν οι άσημοι και οι επιτήδειοι… Κάποιοι που έχουν άφθονα πλούτη τα κάνουν ξίγκια και κοπριά, ενώ πρέπει να φροντίζουν και τον κυρ νιονιό-το μυαλό, που ότι καλό του δίνεις στο κάνει πνεύμα και χαρά και πολλαπλασιάζεται. Αυτό κάνω σ’ όλη την 88η διαδρομή της ζωής μου και θα συνεχίσω το ίδιο και στο υπόλοιπο που μου μένει ακόμη, μέχρι αποδημίας…
