ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ
Τούτες οι μέρες της προσμονής και της προσδοκίας,
μέρες του λογισμού, της αίσθησης και της μαρτυρίας
να μην είναι κοινές, μονόχρωμες και δασκαλεμένες.
Ο καθένας με τις ανταύγειες και τις σκιές των εμπειριών του,
με τις αποχρώσεις της πρόβλεψης και της επιλογής,
να στέκεται πέρα και μακριά από ευχές και παρακλήσεις,
να ακυρώνει της επανάληψης χορικά και παραστάσεις
και να φυγαδεύει το αύριο αφτιασίδωτο και νιοφερμένο.
Η αναγκαιότητα του καθωσπρεπισμού και της τάξης,
να μην είναι συμβιβασμός, ισοπέδωση και εκεχειρία
ούτε απορίας γνώρισμα, υπόθεση και παρασπονδία
όταν κήνσορες και ταγοί των συγκυριών και της ευκαιρίας
υμνολογούν ρηχά συνθήματα κι αναμασούν συστάσεις
να έχει συνέχεια η δόκιμη συνοχή, συνέπεια η ομολογία
και να είναι η ιστορία θέσπισμα, δόγμα και λειτουργία
σε μια κοινωνία με αρχές τη διαδοχή και τη συνήθεια.
Το δίκιο και η αρετή του συνταγμένου πλήθους,
δεν είναι η αδέκαστη υπακοή και η ανώνυμη παρουσία
παρά το στίγμα το προσωπικό σε κατάστιχα και ρήτρες
για να είναι ο λόγος πρόταση, άποψη, αντίσταση και ήθος
επώνυμη αναγνώριση, σεβασμός και αλληλουχία,
άρνηση συνοδική ο παραλληλισμός και η ακολουθία
κι οι μέρες που βιώνουμε ξέχωρες στη δημιουργία
μ’ εμπνεύσεις και οράματα στο χρέος και την ανάγκη.
ΤΟ ΑΝΤΑΜΩΜΑ
Για το προσωπικό τ’ αντάμωμα σαν ξεκινήσεις
στη στράτα της ζωής που τη θέλεις πλατιά και μακρινή,
κρυφό και γλυκό ξαπόσταμα ποτέ μην πεθυμήσεις
στ’ ακρόδενδρου τον ίσκιο και την νεροπηγή.
Στα μάτια σου, κατάματα ν’ αφήσεις να γέρνει
η λαύρα του ήλιου και τ’ άπειρο τ’ ουρανού
και στα στεγνά σου χείλη η δίψα να σου φέρνει
καθάρια κι άγια νάματα της ψυχής και του μυαλού.
Οι πόθοι σου αδέσποτα φαντάσματα να μη γίνουν,
τα όνειρα να μην σε ακολουθούν εξόριστα και γυμνά
και οι σκέψεις σου κοντόθωρες να μη μείνουν
σε μέρες και νύχτες που μέτρησες απανωτά.
Στο διάβα ταπεινές στιγμές μη νοσταλγήσεις,
το κάθε σου πρώτο βήμα να το θαρρείς στερνό
και φίλημα χαιρετισμού σε μνήμες μην ποθήσεις,
το βέβαιο αγκαλιάσεις και χάσεις τον πειρασμό.
Για της γνώσης τον παιδεμό στη μύηση σαν ξεκινήσεις
στην απόκληρη κι ασύμμετρη συνοδεία της ζωής,
το τέλος της ως δίδαγμα να μην αποζητήσεις
και μ’ αποφθέγματα αδόκιμος κριτής να μη φανείς.
Στα διλήμματα του λογισμού και τις φοβίες μη σταθείς,
στου ξορκισμού το θόλωμα μη σε γητέψει ο νους σου
και για αρνήσεις κι επιστρόφια να μην αναρωτηθείς.
Απέναντι θα στέκεσαι εσύ, ορκιστής του εαυτού σου.
