Όταν η πίστη παραμένει ασάλευτη, καμία εξωτερική δύναμη ή συνθήκη δεν είναι ικανή να αποκόψει τον άνθρωπο από τα θεμελιώδη προτάγματα που ορίζουν την ποιότητα της ζωής του. Εν προκειμένω, με τον όρο πίστη εστιάζουμε σημαντικά όχι στη βεβαιότητα περί της αντικειμενικότητας ενός ισχυρισμού, ανεξαρτήτως της δυνατότητας επαλήθευσής του, αλλά στη βαθιά ριζωμένη πεποίθηση που πηγάζει από τον τρόπο της σχέσης μεταξύ της Αιτιώδους Αρχής των υπαρκτών με την κορυφαία εκδήλωση των όντων.
Η απόδειξη της αυτοπαραίτησης από της δυνατότητες του Λόγου – Υιού εμφαίνεται στην ενανθρώπηση, καθώς ο Περιαυγής Καλλίμορφος υπακούει στο θέλημα του Πατρός να ενσαρκωθεί και να ενδυθεί τα χαρακτηριστικά της θνητής φύσης. Αυτήν τη βεβαιότητα βιώνουν όσοι νοηματοδοτούν τη ζωή τους με το Ζων Ύδωρ των λόγων του Μανικού Εραστή.
Παράγωγο του τρόπου σχέσης αποτελεί και η ολοκλήρωση της κατασκευής και η εγκαινίαση του Πνευματικού Κέντρου του Ιερού Ναού των Αγίων Αναργύρων Πετροπόρου. Έργο που το είχε τάξει στους Αγίους ο απόδημος «Αμερικάνος» Γεώργιος Μιχαήλ Γκόντας και ανέλαβε εξ ολοκλήρου να το διεκπεραιώσει, με την επιστασία και τη αμέριστη φροντίδα του επιχειρηματία Αποστόλου Βασ. Κρέσσου.
Το κτήριο πληροί όλες της προδιαγραφές ενός σύγχρονου κτίσματος, και στον χώρο των 100 τετραγωνικών μέτρων έχουν τη δυνατότητα οι ενορίτες να τελούν όλες τις εκδηλώσεις που αφορούν στον εκκλησιαστικό βίο. Ο κεντρικός χώρος έχει κατανεμηθεί κατά τέτοιον τρόπο, ώστε ο καταμερισμός του να είναι λειτουργικός για όλα τα τμήματά του: τον χώρο εστίασης, την κουζίνα, το ιδιαίτερο τραπέζι για τους ιερείς και ιεροψάλτες με τις σκαλιστές καρέκλες, το ξεχωριστό τμήμα για τους πενθούντες συγγενείς. Στους τοίχους έχουν αναρτηθεί εικόνες Αγίων τους οποίους οι ενορίτες τιμούν ιδιαίτερα: τους Αγίους Αναργύρους Κοσμά και Δαμιανό, την Αγία Παρασκευή, τον Άγιο Αθανάσιο, τον Άγιο Γεώργιο.
Σε περίοπτη θέση αναρτήθηκε φωτογραφία του δωρητή ξενιτεμένου Γεωργίου Μιχαήλ Γκόντα, περιστοιχιζόμενου από τις φωτογραφίες του εκλιπόντος σεπτού ιεράρχου, ποιμενάρχου και πνευματικού πατρός Αλεξίου και του νυν επισκόπου Τρίκκης, Γαρδικίου και Πύλης κ. κ. Χρυσοστόμου. Πάνω από τις φωτογραφίες δεσπόζει η επιβλητική εικόνα του Αγίου Γεωργίου, ιδιαίτερα προσφιλούς Αγίου στον χορηγό.
Τόσο το φωτεινό χαμόγελο του χορηγού, όσο και η σοβαρότητα των ποιμεναρχών με την οποία απαθανατίστηκαν στα περίτεχνα κάδρα δημιουργούν την αίσθηση ενός οικείου και αγαπητικού περιβάλλοντος, αίσθηση που διαχέεται και επιβάλλεται με ένα τρόπο τελετουργικής ιερουργίας, παραπέμποντας, μολονότι δεν είναι καθαυτού ευκτήριος οίκος, σε βιωματικές εμπειρίες κατανυκτικών λειτουργιών στα ιερά μας μοναστήρια. Αλλά και απ΄ τον περιποιημένο αύλειο χώρο, αισθάνεται κανείς ότι εισέρχεται σε έναν ιερό χώρο, καθώς η αισθητική του αγγίζει το πεδίο του μυστικιστικού διαλόγου με το άρρητο.
Η σχέση του απόδημου ελληνισμού με την πατρίδα αντιστοιχεί σε επίπεδο μεταφορικό με τη σχέση που αναπτύσσει το βρέφος με τη μητέρα. Όταν επέρχεται το πλήρωμα του χρόνου που κατευθύνει μοιραία σε αναζήτηση ποιότητας ζωής άλλων χωρών και αποχωρίζονται, ένα κομμάτι του εαυτού τους παραμένει ζωντανό στον τόπο καταγωγής. Γι’ αυτό στα ξένα μέρη νοσταλγούν πάντα την πατρίδα, τα αγαπημένα πρόσωπα, τα μέρη όπου σχεδίαζαν, προγραμμάτιζαν, ονειρεύτηκαν, ερωτεύθηκαν. Μα περισσότερο τους συγκινούν οι εικόνες από την περιφορά των Επιταφίων, το μήνυμα της Αναστάσεως, η χαρούμενη ατμόσφαιρα από την πάταξη της θνητότητας και την ελπίδας της επέκεινα ζωής.
Για τον δωρητή Γεώργιο Μιχαήλ Γκόντα ο νόστος παρέμεινε όνειρο ολόκληρης ζωής. Ξενιτεύτηκε τη δεκαετία του 1970 στην Αμερική, νεαρός τότε, και έκτοτε παρέμεινε εκεί, δημιουργώντας τη δική του οικογένεια και επιχειρήσεις εστίασης. Μέχρι σήμερα, δύο φορές μόνο του επέτρεψαν οι ανειλημμένες υποχρεώσεις του να επισκεφθεί την πατρίδα. Τώρα, υπερήλικας πλέον, επιθυμεί να επιστρέψει και να ζήσει όσα χρόνια του επιτρέψει ο Κύριος στην πατρίδα. Το ευχόμαστε ολόψυχα.
Όσο για τη δωρεά του, πέρα από τις αυτονόητες ευχαριστίες, αναπέμπουμε όλοι οι συγχωριανοί του προσευχές προς την Ενική Αναίτια Αιτιώδη Αρχή του υπάρχειν και του γίγνεσθαι να τον σκέπει με τα φτερά της αγαπητικής σχέσης, προστατεύοντάς τον από κάθε επιβουλή.
Η εμπειρία της βιωτής με όρους της κοινωνικής συν-ύπαρξης (συνύπαρξης οντολογικής αφετηρίας) και της από κοινού συμμετοχής σε συλλογικά προτάγματα και προτεραιότητες δοκιμάζεται και αξιολογείται όχι στο επίπεδο της εγωτικής κατασφάλισης και προβολής, αλλά στο άθλημα της αγαπητικής αυθυπέρβασης. Σε αυτήν την προφάνεια λογικής κοινωνείται το ευεργέτημα του δωρητή.
Σοφοκλής Απ. Μητρούσιας
